Orłowski odróżnia 4 postaci kiły wtórnej wątroby: 1) zapalenie miąższowe wątroby wczesne, bezżółtacżkowe (hepatitis luetica anicteiica piaecox), 2) żółtaczka kiłowa wczesna łagodna (icteius lueticus piaecox benignus); 3) żółtaczka kiłowa wczesna złośliwa (icteius lueticus piaecox malignus); 4) ostry zanik wątroby (atiophia

Zmiana ta występuje bardzo rzadko i jest określana jako pierwotna żółtaczka kiłowa (icteius lueticus primitivus), pojawiająca się najczęściej równocześnie z wrzodem twardym lub kilka dni po nim, uzależniona od uszkodzenia naczyń wątroby zakażeniem kiłowym. Kał jest odbarwiony, mocz zawiera bilirubinę,

Kodejszko podkreśla konieczność przestrzegania w leczeniu chorych na kiłowe zapalenie tętnicy głównej i mięśnia sercowego 2 głównych zasad: 1) w przypadkach przebiegających z niewydolnością krążenia przed przystąpieniem do leczenia swoistego należy niewydolność usunąć; 2) leczenie swoiste należy przeprowadzać bardzo ostrożnie,

Zmiany kiłowe w sercu w początkowym okresie często ustępują pod wpływem leczenia swoistego, gdyż tkanka kiłowa pozostaje długo w stanie ziarninowym. W późniejszym okresie kiły serca rokowanie jest o wiele mniej pomyślne, gdy powstają ciężkie objawy niewydolności lewokomorowej lub prawokomorowej

Kiła serca nabyta wywołuje zaburzenia czynnościowe serca w 75% już w okresie pierwszym, jednocześnie ze zjawieniem się wysypki. Bywają to niemiarowości różnego rodzaju, przyśpieszenie lub zwolnienie akcji serca, zwiększenie pobudliwości mięśnia sercowego, czasem szmer skurczowy. Umiejscawiając się w układzie przewodzenia,

Zmiany w mięśniu sercowym kojarzą się zazwyczaj z kiłowym zapaleniem tętnicy głównej, zwłaszcza z jednoczesnym zajęciem tętnic wieńcowych serca. Kiłowe zmiany w sercu w późnym okresie kiły mogą występować w postaci kilaków o różnym umiejscowieniu i zapalenia mięśnia sercowego. W

W przeciwieństwie do kiły tętnicy głównej kiła tętnic obwodowych dotyczy przede wszystkim błony wewnętrznej, w mniejszym stopniu błony zewnętrznej i zostawia prawie nietkniętą błonę środkową. Zmiany anatomopatologiczne polegają na znacznym rozroście błony wewnętrznej, doprowadzającym do niedrożności naczynia (endarteriitis obliteians), potęgowanej

Jest to krwiak (haematoma intiamuiale aoitae) powstający w ścianie aorty i rozszczepiający głównie błonę środkową tętnicy. Badania histologiczne wykazały, że tętniak rozwarstwiający jest zmianą zwyrodnieniową wrodzoną, dotyczącą włókien elastycznych i mięśniowych błony środkowej aorty (media- necrosis). Rozszczepienie błony środkowej rozpoczyna

Tętniaki brzuszne kiłowego pochodzenia spotyka się znacznie rzadziej, niż tętniaki części piersiowej aorty. W tętniakach aorty części brzusznej kiłaczęściej jest przyczyną tętniaków górnego odcinka, natomiast miażdżyca — dolnego odcinka aorty brzusznej. Objawy. W wykształconym tętniaku tętnicy głównej części brzusznej chorzy

Tętniak, przebijając się przez skórę, do tchawicy, osierdzia czy przełyku, doprowadza do olbrzymiego, niepohamowanego krwotoku kończącego się śmiertelnie. Przebicie tętniaka wstępującej części tętnicy głównej do worka osierdziowego, doprowadzające do tamponady serca, także powoduje szybkie zejście śmiertelne. Ogłaszano niezmiernie rzadkie przypadki,